Abdi Nageeye, een nederlandse marathonloper met Afrikaanse roots, pakt zilver op de Olympische Spelen in Tokio.
Enkele maanden na het winnen van de zilveren medaille, op zondagmiddag 7 november 2021 azoekt hij aan de rand van Central Park in hartje New York gefrustreerd zijn hotelkamer op. Terwijl hij op de lift staat te wachten, echoot die ene vraag als een mantra door zijn hoofd.
Waarom? Waarom dit? Waarom nu? Waarom hier? Waarom ik?
Hij voelt nog maar eens aan zijn pijnlijke hamstrings en trekkebeent door de gang van het hotel. Niet vreemd, weet hij na het voltooien van zijn veertiende marathon. En toch is alles anders.
Drie maanden eerder verovert Abdi Nageeye in Japan nog olympisch zilver op de klassieke 42.195 meter. Geen centje pijn. Nu moet hij, als gedoodverfde winnaar op 's werelds meest prestigieuze stadsmarathon, genoegen nemen met een teleurstellende vijfde plaats. Die hamstrings. Altijd maar weer die hamstrings. Denkt hij.
Misschien brengt een warme douche de verlichting waar hij zo naarstig naar op zoek is. Hij draait de kraan vol open en stapt met zijn tanige, vermoeide lijf onder de verlossende straal.
Hij voelt nog eens aan zijn hamstrings, terwijl het water over hem heen klettert. Hij knijpt, kneedt, duwt in zijn bovenbenen. Rekt en strekt zijn ledematen. Dan komt hij tot een opmerkelijke conclusie.
Geen centje pijn. Sterker, zelfs zijn achillespezen doen totaal geen pijn. Eigenlijk, zo concludeert hij, heeft hij zich na een marathon nog nooit zo fris gevoeld. Ineens weet hij wat hij eerder die dag in de straten van New York voelde: het was angst. Angst om geblesseerd te raken.
Nageye (33), op zondag 10 april winnaar van de marathon van Rotterdam in een Nederlands record van 2.04.56, moet lachen als hij vertelt over het voorval. Daar, in The Big Apple, leert hij een wijze les die hem in de Maasstad helpt aan de eerste Nederlandse overwinning uit de historie.
Mentaal probleem
"Het is wonderlijk hoe het hoofd het lijf kan laten verzuren. Die vermeende hamstringblessure van New York was voor tachtig procent een mentaal probleem."
Nageeye voelt pijn die er in werkelijkheid niet is. "Bij het taperen, de laatste fase van de voorbereiding waarin je extreem uitrust, voel je ineens alles wat er in je lichaam gebeurt. Je vangt alle signalen van je lijf op. Dat was alles."
"Het was echt niet normaal hoe die hamstrings in New York door mijn hoofd spookten. Ik was nergens anders mee bezig. Mijn gedachten deden mijn benen verzuren. In dat opzicht is New York een leermoment geweest. Of beter: een zwaar leermoment."
De mislukte missie in de Verenigde Staten doet Nageeye besluiten de gang naar de sportpsycholoog te maken. Het doet hem goed om af en toe zijn gedachten en (vermeende) angsten te delen, zo merkt hij.
Valkuilen
"Ik heb het soms echt gewoon nodig om alles van me af te praten. Want hoe goed je je ook voelt, op de marathon liggen altijd valkuilen waar je in kunt lopen."
Hij wil met zijn zege in Rotterdam eigenlijk maar dit zeggen. "Blijf dromen. En blijf in jezelf geloven."
